Dr. Supatta Pinthapataya

วิจารณ์วิจัยอาจารย์ใหญ่ผู้สูงอายุ

วิทยาลัยที่มีความเก่าแก่นั้นนอกจากจะมีอาคารที่เก่าและแก่แล้วก็จะมีอาจารย์แก่อีกด้วย มองไปที่คนงานภารโรง ต่างก็มีความเก่าและความแก่ด้วยกันหมดจะเห็นได้ว่า บางปีการศึกษาจะมีผู้ปลดเกษียณมากถึง 2 โหล คือ 24 คน และถ้าใครที่มีอายุในวัย 50 ต้น ๆ ละก็จะจัดว่ายังสาวอยู่มาก แม้ว่าใครจะบอกว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข แต่ด้วยอายุเฉลี่ยของกลุ่มซึ่งส่วนใหญ่ก็ขอให้คิดดูเอาเองก็แล้วกันว่าบรรยากาศที่สัมผัสได้จะเป็นอย่างไร ฉันเคยได้ยินนักศึกษาพนันกันด้วยก๋วยเตี๋ยวร้านเจ๊หมวยว่าอาจารย์ที่สอนวิชาที่เขาลงทะเบียนนั้นจะมีอายุอยู่ในเกณฑ์สูงหรือต่ำต่ำกว่า 45 ปี โดยจ่ายหนึ่งต่อสอง ส่วนใหญ่จะไม่มีใครกล้าเสี่ยงแทงต่ำเพราะมันมักจะออกสูง เพราะความแก่นักศึกษาจึงยกย่องเป็น อาจารย์แม่ อาจารย์ป้า อาจารย์ยาย อาจารย์ตา นักศึกษาบางคนบ่นว่า 4 ปี มีความรู้สึกเหมือนกับตอนที่คุณแม่ส่งให้ไปอยู่กับคุณตาคุณยาย ในช่วงปิดเทอม ต่างกันตรงที่ต้องเข้าห้องเรียนและท่องหนังสือสอบด้วยเท่านั้น

ฉันได้เคยลองจับเข่าคุยกับนักศึกษาอย่างเปิดอกว่าชอบเรียนกับอาจารย์วัยสูงหรือวัยต่ำ ผลของการศึกษาพบว่านักศึกษาส่วนใหญ่มีความสุขในการเรียนและมักจะอยากเรียนกับอาจารย์กลุ่มวัยสูงมากมากกว่าอาจารย์กลุ่มวัยต่ำมากแต่จะไม่ชอบวัยเลือดจะไปลมจะมา การที่นักศึกษาไม่ชอบเรียนกับอาจารย์วัยต่ำมากก็ไม่ใช่เพราะอาจารย์ไม่มีความรู้หรอกนะ แต่เป็นเพราะอาจารย์มีความรู้มาให้มากเกินไป อาจารย์เด็ก ๆ มักจะจบได้ปริญญาสูง มีความเก่งมากมีความเชื่อมั่นในตนเองค่อนข้างสูง เรียนจบมาพร้อมกับวิทยาการใหม่จึงร้อนวิชา ตะลุยสอนแบบสาระเข้มข้น แบบเชิงลึก ซึ่งนักศึกษาครวญว่าไม่เหลือเผื่อไว้ให้เรียนในวิชาระดับขั้นที่สูง ๆ ขึ้นไปบ้างเลย บางท่านเอาเป็นเอาตายยังกับว่าถ้าจบวิชาของอาจารย์แล้วก็ได้ดีกรีด็อกเตอร์กันเลยทีเดียว นอกจากนี้นักศึกษายังบ่นว่า อาจารย์วัยต่ำนี้ไม่มีเวลาที่จะเห็นอกเห็นใจเด็กเลย ซึ่งฉันแอบคิดว่าก็น่าจะดีนะจะได้ไม่มีเรื่องอุบาทว์เกิดขึ้นเพราะถ้ามีอาจารย์ที่ชอบเห็นอกเห็นใจเด็กก็จะยิ่งน่ากลัว แต่สิ่งที่ทำให้โล่งใจคือนักศึกษาไม่ได้รายงานว่าอาจารย์แก่ชอบเห็นอกเห็นใจเด็ก เพียงแต่บอกว่า มีความยืดหยุ่นและเอื้ออาทรดีก็คงเหมือนกับสมนามที่ตั้งไว้นั้นแหละ แต่อาจารย์แก่ก็ใช่ย่อย นักศึกษาเขาบอกว่า บ่นเก่งเหลือเกิน แค่เพื่อนเลื่อนเก้าอี้เสียงดังหน่อยเดียวก็โดนสาธยายเรื่องมารยาท ต่อไปเรื่องการแต่งกาย เรื่องการมาโรงเรียนสาย เดินดูดน้ำแข็ง พูดจาหยาบคายและเรื่องอื่น ๆ ต่อไปเป็นเรื่อง ๆ ซึ่งก็จะเป็นการบ่นแบบทบต้นทุกทีไป

นักศึกษาสรุปให้ฟังว่าความจริงแล้วอาจารย์วัยสูงมากนี้อะไร ๆ ก็ดีหมด สอนเก่ง อธิบายเข้าใจพูดได้ไม่ติดขัดแบบน้ำไหลไฟดับ มีหลักวิเคราะห์ดี ประสบการณ์สูง นักศึกษาบางคนฟังจนหลับไปเลย แต่ที่จะยกเว้นก็คือเรื่องบ่นกับเรื่องที่ต้องคอยพยุงอาจารย์ขึ้นบันไดพร้อมเครื่องอรรถบริขารประจำกายและประจำโรคเป็นตะกร้าใบใหญ่เข้าสอนนี่ซิงานหนักหน่อย เพราะน้ำหนักอาจารย์ก็ไม่ใช่ย่อย พยุงกันขึ้นไปกว่าจะถึงชั้นสามก็เอาการอยู่ นักศึกษาที่แบ่งงานกันผลัดเวรกันมารับอาจารย์นั้นต้องแต่งกายให้ถูกระเบียบด้วย เพราะอาจารย์จะไม่ยอมเสียเวลาบ่นดุุในขณะเดินให้พยุงแน่ ถ้าใครแต่งกายผิดระเบียบละก็เป็นได้หูกันไปทุกหูเลยเชียวละ “ถึงเวลาเข้าเรียนวิชาของครูแล้ว ใครเป็นเวรมาทำหน้าที่เดี๋ยวนี้”